Keiji Haino en Oren Ambarchi werkten pas nog samen als trio. Op ‘Imikuzushi’ werd het trio vervolledigd door Jim O’Rourke. De plaats van O’Rourke wordt op ‘Nazoranai’ ingenomen door Stephen O’Malley. ‘Nazoranai’ is opgenomen tijdens een liveset in Parijs in november 2011 (de derde keer dat het trio samen speelde) en bevat vier monumentale lappen hoogstaand lawaai. O’Malley (bas) en Ambarchi (drums) vormen een ritmesectie die strak en richtinggevend is, maar tegelijkertijd heel veel ruimte laat voor Haino’s gitaar- en stemcapriolen. Haino is overigens afgelopen mei zestig geworden, maar afgaande op ‘Nazoranai’ zit er nog geen sleet op de waanzin. Openingstrack ‘Feel The Ultimate Joy Towards The Resolve Of Pillar Being Shattered Within You Again And Again And Again’ (van hier af zullen we de titels afkorten beloofd) start als een atmosferisch niemendalletje. Ambarchi beperkt zich tot wat cymbaalwerk, Haino twijfelt tussen een welgemikte oerschreeuw en wat verkennende keelzang terwijl O’Malley vooral lijkt te moeten wennen aan het feit dat een bas geen vier maar zes snaren heeft. Maar net wanneer we halverwege de vierentwintig minuten bijna gelukzalig indutten, barst het inferno alsnog los: O’Malley en Ambarchi verdwijnen in een zwaar gesyncopeerde groove en Haino stijgt op in een schijnbaar eindeloze Escheriaanse toonladder die nooit écht naar boven lijkt te gaan. ‘Getting A Bit Blurry…’ start als vijf minuten verkennende improvisatie, waarna O’Malley en Ambarchi er vijftien minuten lang het ene na het andere furieuze slotakkoord uitpersen. We hebben heipaalsessies meegemaakt die gevarieerder klonken, maar we laten ons gedwee opslokken door de groove.
Afsluiter ‘Not To Leave Everything…’ start met een bijna engelachtige zanglijn en een bijna cleane gitaarlijn bevreemdend poëtisch. Maar noblesse oblige ook dit nummer eindigt in een alles verschroeiende elektrische storm. Straf plaatje, waarvoor u best die volumeknop een extra draai naar rechts geeft.