Zanger Brad Hargett is niet echt een vrolijke Frans. Dat zien we meteen aan de titel van het derde album van deze New Yorkse band. Het muzikale wereldbeeld is behoorlijk zwart en monochroom. Met het heden dwepen ze ook niet want dit album is retro. Crystal Stilts volgen namelijk geen hedendaagse trends, maar duiken in het verleden en dat baart opnieuw een best onderhoudende paardans van country, rockabilly, garagerock, psychedelica, postpunk en surf. Zwart, donker en bij momenten behoorlijk monotoon zijn de 33 minuten die het album (amper) duurt en in dat tijdspanne horen we alweer duidelijk aanknopingspunten met oudere helden als The Velvet Underground en 13th Floor Elevators enerzijds en recentere namen als Madrugada of True Widow aan de andere kant. Nature Noir is door zijn uitgesproken ingehouden en onderkoelde karakter ook minder catchy dan voorganger In Love With Oblivion. Hargett en co kunnen bovendien niet verhullen dat er onmiskenbaar wat metaalmoeheid in hun sound en formule is gekropen. En de songs die dat moeten compenseren, zijn er niet echt. Misschien toch maar een opening naar het heden overwegen?