Het is er donker. Al het bruikbare daglicht is verbannen naar betere tijden. Momenten die Soap & Skin zich niet kan inbeelden. De 21-jarige Oostenrijkse is pas haar vader verloren. Net op het moment dat de grote wereld haar tedere songs begon te koesteren. Het verlies vertaalt zich in een duistere, veel te korte plaat en een al even ongrijpbare bijhorende online blog. Soap & Skin is blootgesteld geweest aan emoties die ze nog grijpen moet. Alleen zo verklaar je de synthpopdood van Desireless ‘Voyage Voyage’. Pijnlijk verdriet is de hoofdmoot van ‘Narrow’. ‘Vater’ het mooiste eerbetoon dat zij haar vader geven kan. Voor de luisteraar, het moment dat Soap & Skin niet langer klinkt als een jonge twintiger, maar als een eigentijdse Nico, volledig in de ban van het donkere van het leven. Haar stem draagt de emoties nauwelijks en wijkt af van de juiste toon. Een schreeuw die je vastgrijpt en zich verder vertaalt in het woedende pianospel. Af en toe neemt Anja Plaschg nog plaatst achter de piano, soms verscheurt ze haar songs tot elektronisch geraas. Het moment dat de modale luisteraar de radio afzet, je dienaar haar wonden dieper streelt. ‘Deathmental’ zegt genoeg. Op ‘Big Hand Nails Down’ flirt zij met de beginners-industrialwoede van Einstürzende Neubauten. Soap & Skin is op de dool. ‘Narrow’ is kwetsbaar en sterk. Een twijfel van emoties dat ook op de luisteraar wordt teruggekaatst en je raakt; in je hart, in sluimerend verdriet, in je ongrijpbare wereld van imperfectie.