De deadline is nabij, doorsturen heeft geen zin meer. Het schijfje geraakt, met onze immer trage post, nooit bij een andere scribent. En het schijfje kreeg van onze samensteller voor Mind The Gap ook nog eens een rode stip opgekleefd, waardoor we moreel verplicht zijn om een stukje over dit schijfje te schrijven. Want een rode stip betekent dat deze cd een kans maakt om uitverkoren te worden om een track te mogen leveren voor onze roemruchte compilaties. Alleen is het ondergetekende een volkomen raadsel waaraan ‘Namesake Caution’, de vijfde plaat van het New Yorkse Time Of Orchids, deze eer te danken heeft. We weten meteen weer waarom we ooit begonnen zijn met punkrock en een hekel hadden aan progrock en ander artyfarty muziek. Hierom dus. Wat er zo bijzonder zou zijn aan deze plaat, geen flauw idee. Dit is moeilijk doen omdat de leden van deze band zo in elkaar zitten. Ze zijn er fier op dat ze moeilijk toegankelijke muziek maken en hun instrumenten volkomen beheersen. Weet je wat, zeggen ze tegen elkaar, als we hier nu een stukje heftig drummen, kunnen we daar een averechts keyboarddeuntje inlassen. Dan kan ons zeker niemand volgen. En nochtans, we hebben niets tegen moeilijk toegankelijke muziek. Mr. Bungle kunnen we, sporadisch, smaken. Fantômas vinden we te gek. Frank Zappa heeft zijn betere momenten, Captain Beefheart is onze woestijnheld. De band wordt vergeleken met Sleepytime Gorilla Museum en Cheer-Accident, twee bands die we graag beluisteren. Maar dit schijfje? Tenenkrullend, verwaand, een man die zingt alsof zijn ballen nog moeten indalen, een zwerm muzikanten die te laat zijn geboren om Soft Machine van de troon te stoten. Niet doen, Gé. Doe onze lezers dit wangedrocht niet aan op onze compilatie!