Als we de ogen sluiten, zien we een eenzame dame staan. Haar haren wapperen losjes in de wind, terwijl haar ogen over de zee dwalen. In afwachting van hij die komen zal. Het weer is grauw, zoals aan de kust in Normandië. De ondergrond waarop de dame, gekleed in slechts een grijswitte door de wind licht opgetilde jurk, staat een saaie, harde ondergrond waar mos zich hardnekkig in de grijze stenen vastbijt. De zee waar haar blik over waart, is onstuimig, maar nog lang niet stormachtig en gaat bij de horizon naadloos over in de eveneens grijsblauwe lucht. Er rust treurnis en hoop in het beeld, maar wel een hoop waarvan wij – als observanten – weten dat deze op den duur pijnlijk de kop in gaat worden gedrukt. En op de achtergrond speelt ingetogen de cinematografische indiefolk van Sea+Air: traag, bedwelmend en vol ellende in elke kleine klank. Zelfs wanneer het duo uptempo speelt en muzikaal de vrolijkheid lijkt op te zoeken, weerklinkt treurnis in de zang. Weemoed en verlies, opgebouwd met instrumenten die we niet direct aan popmuziek koppelen, zoals een klavecimbel, maar wonderwel werken in de progressieve indiefolk arrangementen die soms aan Wye Oak doen denken. Een enkele keer wel een beetje over de top, zoals in de titelsong, maar vooral in de nummers waar het duo het klein houdt erg innemend, betoverend en prikkelend voor de fantasie.