Every music without beauty is noise to me. Het staat te lezen op de website van Kettel, het alter ego waarmee Reimer Eising ons nu al goed vijf jaar, met plaatwerk op Sending Orbs, Kracfive, U-Cover, DuB Records en Planet Mµ (toen het label nog meer was dan een platform voor Grime en Dubstep), telkens opnieuw verrast. Eising, een Nederlandse jongen van vierentwintig met een remix voor Depeche Mode op zijn naam, grossiert in frêle elektronicapareltjes en gloedvolle sferische klanklandschappen. Eising bewijst op My Dogan dat het genre nog steeds niet uitgemolken is en bestaansrecht heeft. In Mauerbrecher balt hij twintig jaar Warp in één enkel nummer van zes minuten krachtig samen. In Meeuwuh, Dogan 9247, Afwezig en Follow Me! flirt hij met knisperende elektronica, vintage acidhouse en heerlijke naïeve pianoriedeltjes en komt hij dicht in de buurt van Gasman, niet toevallig net als Reimer een klassiek geschoolde pianist. In Half Him maakt hij een bocht en interpreteert hij op meesterlijke wijze Brian Eno. Echt groots is Reimer als hij voluit voor de emoties gaat en microsymfonieën als Mannschaft, samen met Afwezig en Mauerbrecher mijn absolute favorieten op de plaat, neerzet. Kettel wordt vaak in de hoek van Plaid en Black Dog geplaatst. Niet geheel onterecht overigens. Toch bewijst de Nederlander met My Dogan zijn zeldzame talent om loepzuivere, persoonlijke songs te maken en kan hij zich terecht één van de vaandeldragers van het genre noemen. De hemel kleurde oranje, een fris briesje kondigde de nacht aan, Kettel heeft de soundtrack bij deze zomer geschreven.