Obake was ook voor ons een compleet onbekende band. Het kwartet blijkt echter wel al een album uit te hebben, een naar zichzelf vernoemde plaat uit 2011 op hetzelfde label. De groep bestaat uit Lorenzo Esposito Fornasari (zang, piano, elektronica), Eraldo Bernocchi (gitaar, elektronica), Balazs Pandi (drums) en Colin Edwin (Porcupine Tree, bas). Met zijn allen hebben ze een wel erg vreemde plaat in elkaar geknutseld. ‘Seven Rotten Globes’ opent heftig, op de rand van doom. ‘Seth Light’ zit eerder in de richting van de logge Melvins, terwijl ‘Transfiguration’ begint als standaard Godflesh en dan verglijdt in glaciale ambient. Het is vanaf hier dat de doom grotendeels verdwijnt en ambient, elektronica, jazz en noise hun intrede doen. Het geluid wordt sferisch, weliswaar blijft het donker, en neigt naar bijvoorbeeld Popol Vuh. de stem van Fornasari, die initieel aanleunt bij metal in de stijl van Tool verdwijnt en wordt vervangen door ijselijke zang in bijvoorbeeld ‘Burnt Down’. De synthesizers klinken op het eerste gehoor wat liefjes en droog, maar door de stem en de herhaling krijgt het nummer een sinistere ondertoon. Obake houdt het rustige werk echter niet vol. ‘M’ ramt de sfeer aan gort en pakt uit met magistrale Melvins-riffs, die doorkruist worden door piepende keyboards en de schreeuwerige diepe stem van Fornasari. Afsluiter ‘Infinite Chain’ zet een doomy versie van radicale avant-jazz neer, waarmee Obake eigenlijk heel moeilijk in een vakje te stoppen is. Deze band experimenteert met de grenzen van de gekozen genres en maakt er iets ondefinieerbaars mee. ‘Mutations’ is avant-van alles en nog wat. Avontuurlijk en een beetje hardleers, moeilijk te doorgronden en toch, de plaat staat bol van kwaliteit.