Wat mag je verwachten wanneer een legendarische band na meer dan dertig jaar weer bijeenkomt? Het beste en het slechtste, blijkt opnieuw. De Brazilianen van Os Mutantes waren het rockende hart van de Tropicalia. Ze bezorgden zichzelf een cultstatus in de rockwereld met hun psychedelische meesterwerk A Divina Comedia (1970). Beck, Kurt Cobain, Devendra Banhart, allemaal erkennen ze tot vandaag de invloed van de Braziliaanse Beatles. Maar daarna liep het fout. Zangeres Rita Lee en de broers Arnaldo Baptista en Sergio Dias Baptista gingen ten onder aan te veel sex, drugs en rockn roll. Het was dan ook een heuse stunt toen het Londonse Barbican Theater de band vorig jaar bijeen kreeg voor een eenmalige reünie, zij het zonder Rita Lee. Het publiek én de band waren er helemaal klaar voor, blijkt uit de bijbehorende dvd. Maar een goed concert, dat zou te veel eer zijn. Sergio Dias dirigeert zijn band als een Braziliaanse Paul Mc Cartney. Het vroegste werk van Os Mutantes blijft pal overeind: de complexe en tegelijk vlotte melodieën doen het ook nu nog. Maar al te vaak putten Os Mutantes uit hun latere werk, dan glijden ze weg tot het niveau van een doordeweeks mambo-orkestje. De psychedelische capes van toen passen lichtjes belachelijk op mannen van zestig. De nieuwe zangeres Zélia Duncan doet haar best, maar reikt nog niet tot de enkels van de enigmatische Rita Lee. En toch, de finale zes songs blijven magistraal. Een stomende Bat Macumba met Devendra Banhart– is hartverwarmend. Absolute hoogtepunten zijn “Dia 36” en “Ave Lucifer”, de donkere psychedelica van Arnaldo Baptista. “I feel a little spaced out”, zongen Os Mutantes 37 jaar geleden. Dat gevoel is nu wel weg.