The Wildhearts zijn al sinds hun ontstaan begin de jaren negentig beruchter vanwege hun baldadig gedrag en de uitspattingen van frontman Ginger dan voor hun muzikale kunnen. De personeelswissels binnen deze band zijn onderhand niet meer bij te houden, drugsmisbruik, vechtpartijen en vernietigingsdrang (hotelkamers, studios, al wat los en vast zit) deden The Wildhearts al meerdere keren de das om en zijn weinig stimulerend om een succesvolle carrière uit te bouwen. Nu proberen ze een graantje mee te pikken van het immense succes van The Darkness, die erin slaagde de hype van het moment te worden met hun mix van hardrock, schrille stemmen en glam. Probleem met The Wildhearts is echter dat hun nummers niet sterk genoeg zijn om te overtuigen. De eerste helft van deze slechts een half uur durende cd is nog te pruimen: de zanglijnen zijn oké en ook muzikaal vallen alle stukjes netjes ineen tot quasi perfect klinkende harde poprock. Het nummer Get Your Groove On is zelfs absolute klasse: twee minuten glamrock in een hoge versnelling, met een riff die dagenlang blijft hangen. De tweede helft van de plaat is daarentegen abominabel: de nummers lijken nergens naar, alsof Ginger en zijn kompanen in een haastje nog één en ander op de band wilden hebben alvorens zich aan alweer een braspartij te bezondigen. Justin Hawkins van The Darkness, die als gastvocalist wordt vermeld, kan helaas de boel niet redden, vooral daar hij in de mix nauwelijks te achterhalen is. Wellicht is zijn bijdrage vooral bedoeld als verkoopsargument, maar daarvoor staan er teveel mindere nummers op deze plaat.