Een jong Nederlands label ter promotie van Elitaire Popcultuur presenteert ons een streng gelimiteerde (honderdachtenvijftig stuks) 7inch. Wermut nevenproject Ich Wollte Ich Könnte doet een greep uit de catalogus elektronische bibliotheekmuziek (rechtenvrij en bedoeld voor gebruik in films, documentaires of tv-series) uit de jaren 1980. Deze slecht gereputeerde (letterlijk waardeloze) verbruikersmuziek wordt driemaal heruitgevonden en omgezet in Echte Kunst. Alle tracks balanceren knap op het dunne lijntje tussen foute kosmische muziek, en de eerste generatie minimale electropop. Vooral de onderkoelde Franstalige vrouwenzang in Sternenrechteck zal heel wat in latex gehulde zwarte harten sneller doen slaan. Kortom, een gouden toekomst als gegeerd verzamelobject is onvermijdelijk.