Peter Broderick, het inmiddels 23-jarige wonderkind op het grensgebied tussen folk, soundscapes en modern klassiek, bracht de voorgaande jaren zo een beetje iedere drie maanden wel een plaat, ep of project uit. Dit jaar houdt hij het iets rustiger. Onder de naam Oliveray bracht hij net een plaat uit samen met Nils Frahm en hij deed de arrangementen voor een helaas niet zo boeiende plaat van de Nederlandse singer-songwriter Laura Arkana. Verder is er dit jaar, afgezien van wat tracks op compilaties, vooralsnog alleen dit Music For Confluence, de inmiddels derde in zijn reeks soundtracks op Erased Tapes. Dit keer maakte hij voor een documentaire over een reeks moorden korte miniatuurtjes waarin hij met ijle klanken op viool, piano of gitaar een aan Johann Johannsson en Machinefabriek verwante sfeer neerzet. Het is mooi om te horen hoe hij steeds behendiger wordt in het arrangeren en hoe hij aan zeer weinig genoeg heeft om een volkomen fascinerende klankwereld op te bouwen. Toch is deze plaat de eerste in zijn oeuvre die een beetje teleurstelt. In tegenstelling tot zijn eerdere soundtracks, heeft deze het typische soundtrack-euvel dat de muziek heel duidelijk voor een doel geschreven is en daarbuiten te fragmentarisch is om voldoende te boeien. De meeste stukken kennen vrijwel geen opbouw; er wordt een sfeer geschapen en weer afgevoerd. Maar natuurlijk is het ook mooi dat Broderick het dienstbaar-zijn-aan onder de knie begint te krijgen en we voorzien een lucratieve carrière voor hem op dat gebied, maar om dat allemaal uit te brengen? Aan al dit soort tussendoor-releases en losse tracks valt wel te horen dat Brodericks talent steeds verfijnder en veelzijdiger wordt, maar nu mag hij wel weer eens met een volwaardige plaat komen.