Is de halve pianoriedel in het openingsnummer Auto Rock een stille hint, een aanwijzing dat
Mr. Beast een zwalpende koerswijziging herbergt? Mr. Beast maakt geen bocht van negentig graden, maar slaat toch een beduidend andere weg in. Elf jaar en vijf studioplaten na hun ontstaan heeft de Schotse band een ijzersterke reputatie opgebouwd en op Mr. Beast stelt ze die eigenhandig bij. Mogwai modelleerde met klassiekers als Come On And Die Young en Happy Songs For Happy People een eigen sound en vertaalde die nog het best in hun apocalyptische livesets. Mogwai was heer en meester in de stilte voor de storm-techniek, nummers werden traag en minutieus opgebouwd, waarna een muur van gitaren openbarstte en als een gutsende regenbui over de luisteraar uitgegoten werd. De zondvloed kwam een decennium lang uit Glasgow. Op Mr. Beast laat de band een compacter geluid horen. De langgerekte melancholische intros worden ingeruild voor recht-toe-recht-aan rocknummers. Glasgow Mega-Snake, een duivel in pocketformaat, is niet langer een marathon, maar wordt een snedig sprintnummer. Team Handed is postrock volgens het grote handboek, maar toont goed aan waar de sterkte van de groep ligt. Mogwai haalt met een minimum aan middelen het maximum uit de song. Op I Chose Horses en de vooruitgeschoven single Friend Of The Night horen we hoe Craig Armstrong zijn pianospel moeiteloos in evenwicht krijgt met de gitaarpracht van de groep en de nummers optilt, versterkt. Al even pakkend is de inbreng van Tetsuya Fukagawa (Envy) op I Chose Horses. Ook hij blinkt uit in eenvoud. Het mooi vormgegeven hoesje, het werk van Amanda Churcg en het bijhorende dvdschijfje waar we de documentaire The Making Of Mr.Beast op terugvinden maken Mr. Beast tot een compleet album. Mr. Beast bewijst dat Mogwai meer is dan een trucje, weerspiegelt secuur de energie van hun liveoptredens en toont een groep in uiterste bloedvorm. Een plaat die het verdient om hoog te eindigen in diverse eindejaarslijsten. Innemend, ontroerend, bedwelmend en vooral heel integer.