18 mei 1980 was de onvoorziene houdbaarheidsdatum van Joy Division. Die dag stak de enigmatische frontman Ian Curtis namelijk zijn getroebleerde kop door een stuk touw in zijn keuken. De drie resterende leden, Bernard Sumner (gitaar, synths), Peter Hook (bas) en Stephen Morris (drums) veerden echter opmerkelijk snel recht en al op 29 juni 1980 stonden ze opnieuw op een podium. Een nieuwe naam werd gevonden New Order- en het liefje van Morris, Gillian Gilbert (gitaar en keyboards), werd aan boord gehesen als vierde en laatste lid. In november 1981 verscheen hun eerste album Movement , voorafgegaan door de singletracks Ceremony en In A Lonely Place, en dat luidde het begin in van een tweede leven/carrière voor de voormalige leden van Joy Division. Voor Movement rekruteerde de band opnieuw producer Martin Hannett, die enkele jaren voordien mee de definitieve sound van Joy Division vorm gaf op de albums Unknown Pleasures en Closer. Dat laat zich bijgevolg horen: het album verraadt qua composities, sfeer en teksten nog steeds de (zwartgallige) geest van Joy Division en Ian Curtis. Nummers als Dreams Never End, Truth, The Him of Doubts Even Here staan mijlenver verwijderd van het stadium(dance)geluid waarmee de band later furore zal maken. Van (de monsterhit) Blue Monday of van Madchester en de raves in The Hacienda is dan nog lang geen sprake. In 1983 verschijnt Power, Corruption & Lies, dat al een stuk luchtiger van toon is. Veel significanter is echter de release dat jaar van Blue Monday. Dat nummer maakt van New Order in één klap een hitgroep. Niet minder dan tien miljoen exemplaren worden er maar eventjes van verkocht. De invloed van disco en dansmuziek in het algemeen en producer Giorgio Moroder in het bijzonder is alomtegenwoordig en zal vanaf dan nooit meer verdwijnen. Power, Corruption & Lies is in die zin een essentieel scharnier in het oeuvre van New Order. Het vervolg is muziekgeschiedenis. Naar analogie van de heruitgaves van Unknown Pleasures en Closer kiest London Records, dat de hand wist te leggen op de volledige catalogus van Factory Records toen die in slechte financiële papieren waren geraakt, ook voor New Order voor de formule geremasterd album + extras. Helaas bestaan die extras ditmaal niet uit een concertopname uit de tijd dat het album werd uitgebracht, maar uit een collectie singles die de albums niet haalden, 12 inch versies en b-kantjes. Voor wie de dubbele compilatiecd (niet de originele vinyl) Substance in huis heeft, valt er echter bitter weinig te rapen. Dat doet hoegenaamd geen afbreuk aan de waarde en het belang van deze reissues, maar wel heel erg karig is het in ieder geval.