Quentin Dupieux bestormde vijf jaar geleden de hitlijsten met ‘Flat Beat’ (met die gele pop, weet u wel) en verbaasde daarna vriend en vijand met een album waar, behalve die singel, niet één housenummer op terug te vinden was. Vette hiphopbeats en overstuurde elektronica, dat was even slikken voor de fans van Flat Eric. Mr. Oizo houdt zich ook met andere kunstdisciplines bezig, waardoor deze tweede plaat lang op zich liet wachten. Al heeft hij er volgens mij niet al te veel moeite voor gedaan. In nauwelijks 40 minuten jaagt hij er 17 (!) nummers door. Electro en techno wordt met veel geweld in mootjes gehakt en geen enkele beat krijgt echt kans om tot de luisteraar door te dringen. Het werkt vooral irriterend, waardoor ik deze herrie maar met moeite tot het einde volhoud. Ik daag u vooral niet uit om het zelf te proberen.