Europese beleidsmakers mogen met verwachtingsvolle blik naar de veerkracht van Detroit kijken en de stad als voorbeeld stellen voor krimpregios, de werkelijkheid is anders. Detroit is post-Amerika. Een stad die geen stad meer is, maar een lukrake verzameling bewoonde en inmiddels onbewoonbare delen. Een stad die overleeft in plaats van leeft. Dat gegeven inspireerde Robert Hood, een van de oprichters van het legendarische techno-outfit Underground Resistance, tweemaal eerder tot het produceren van een soundtrack voor zijn geboorteplaats. Twaalf jaar na de tweede is er Motor: Nighttime World 3. En ook nu weer grijpt de sfeer van het album je bij de strot. Dat gevoel ontbreekt doorgaans op langspeelalbums van Hood. Omega, zijn laatste studioalbum dat verscheen in 2010, was niet meer dan aardig, bij vlagen zelfs saai. Op dit derde eerbetoon aan Detroit trekt Hood echter weer alle registers open. Langzaam bouwt hij het album op van hoop, over ongeloof en wanhoop, naar woede en opnieuw hoop. In al die fasen gaat Hood uiterst subtiel te werk. Voor ongenuanceerdheden is er geen plaats, Hood speelt met klankkleur, stapelt knap laagje op laagje en refereert in de titels aan de verschillende fasen in de ontwikkeling van de stad. In Motor City bubbelen de synths nog zelfbewust. Het prachtige Better Life is zwanger van verlangen en geloof in de toekomst. Om de neergang van de autoindustrie in de stad te verklanken kiest hij niet voor hard of agressief, maar laat hij piano, sirene en trage beats het werk doen. Indrukwekkend. En zo laveert Hood constant tussen warme Detroit techno met jazzy accenten en tragere melancholische sfeerschetsen. Alsof hij tegen beter weten in hoopt dat het ooit nog goed komt met zijn stad. Het verlangen naar een vierde deel, doet hopen op het tegendeel.