“But oh…. behold/What love may conquer/Morning, it breathes & makes me wonder/If morning breeze bereaved of breath/Would ease my pain, would soothe my sense…” Originaliteit betekent weliswaar niks meer anno 2011, maar érg vaak zal het toch niet eerder gedaan zijn, een plaat waarop alle titels van de afzonderlijke nummers samen een gedicht vormen. De Amsterdamse singer/songwriter Charles Frail is echter een man met een duidelijke voorliefde voor het afwijkende, en één die de dingen graag net anders doet dan we gewend zijn. Wat dan weer makkelijk is af te doen als aanstellerij, maar is muziek maken op een podium niet per definitie aanstellerij? Frails hoge stem vol vibrato doet denken aan Antony & The Johnsons en de vroege Devendra Banhart, maar in zijn teksten en composities lijkt hij zijn inspiratie van veel verder terug te halen. Meer dan moderne folk horen we immers echos van negentiende-eeuwse Engelse poëzie, cabaretmuziek uit de jaren 1920 (Kurt Weill, Marlene Dietrich) en de Great American Songbook. Met dit alles in zijn achterhoofd maakt Frail schaamteloos mooie en aanstekelijke liedjes, die hij op zijn debuutplaat met de gelegenheidsband The Moulting Frames (maar vooral solo, met prachtig fingerpicking gitaarwerk) allemaal aan elkaar heeft geregen tot een collage van een kleine veertig minuten. Een prachtige plaat, in een fraaie handgenaaide verpakking, die ook nog eens het eerste deel van een drieluik schijnt te zijn. We kijken nu al halsreikend naar de volgende twee delen uit. Moet ‘ie alleen niet meer van die tenenkrommende videoclips maken…