Aan geloofwaardigheid geen gebrek als je je psychedelische folk eenzaam kan inspelen op een afgelegen Zweedse boerderij. Ook het tweede album van Olausson moet het hebben van de beperkingen: gitaren, stem, bas en wat zeldzame percussie. Hoewel de titel en het belegen artwork ons achterdochtig maken, appreciëren we dan weer wel de humor (of de luiheid) om ook in de cd hoesnotas van ‘side 1’ en ‘side 2’ te melden. Zeker wanneer ze een echobehandeling krijgt, houden we van de stem van Olausson. Zo doet hoogtepunt Riding On The Wind ons aan David Lynch (zowel zijn films als zijn recent muzikaal werk) denken, en dat is het mooiste compliment dat we vandaag aan iemand zullen geven. Daartegenover moeten we stellen dat Morning And Sunrise er niet in slaagt om ons acht tracks of twee kanten lang te boeien. Wie wel?