Rocket Racer bouwt gestaag verder aan hun gevarieerde catalogus. Een lijstje dat verraadt dat labelbaas William Sprague a) een fijne neus heeft voor muziek en b) zich niet beperkt tot één bepaald genre. De digitale splinterbom van Born To Kill etaleert dit goed en staat dan ook vredig naast acts als Black Heart Procession, Tristeza, (minmae), Freed Unit, Boyracer, Electroscope en Styrofoam.
Naast de kwaliteit van de muziek onderscheiden de Rocket Racer-releases zich door hun opvallende vormgeving. Zo ook deze cd die verschijnt in een mooi bedrukt en gevouwen kartonnen hoesje. More Like A
Cacophony trekt zich op gang met repetitieve industriële ritmes en lage, onderhuidse bastonen die voor een sinister sfeertje zorgen. Hierover wordt een lading digitale geluidsterreur gedropt.
Een combinatie van rondwarende glitch en geluiden met gestructureerde, bijna melodieuze texturen met af en toe overstuurde gitaren als intro. Vooral de eerste vijf nummers kan je zien in de context van post-industriële dancemuziek, met wat fantasie zelfs opgefokte postrock. Na het wat mislukte zesde nummer, Bluedoggy, eisen de sluimerend aanwezige hiphopinvloeden op de tweede helft van de plaat een prominenter plaats op. Met tegendraadse maar zeer aanstekelijke up-tempo breakbeats tot en met de medewerking van een MC. Niet evident op de gecompliceerde geluidsbrij van Born To Kill, maar Tactical Lyrical Eleboration mag een hoogtepunt genoemd worden.
Deze cd is een aanrader die de grenzen tussen digitale sonische expressie, harde noise, en hevige hip hop verkent. En dus voor sommigen pure rock-n-roll.