Ten tijde van hun vorige album kreeg het uit Montreal afkomstige No Joy de steun van Best Coast-frontvrouw Bethany Cosentino. Zij noemde dit toen veruit de beste band die ze kende. Afgaande op die debuutplaat, ‘Wait To Pleasure’, twijfelden wij daar toch aan. De focus staat op dit album gelukkig al iets scherper afgesteld. De groep, opgericht door Jasamine White-Gluz en Laura Lloyd, werd ondertussen aangevuld door drummer Garland Hastings en bassist Michael Farsky. Beide heren voegen hun ervaring uit de liveband van Dirty Beaches toe aan het klankenpalet van deze band. En dat is eraan te horen. De rommelige songs zijn verdwenen, de elf nummers van de plaat zijn afdoende afgewerkt. Ze twijfelen nog altijd tussen noisepop, shoegaze en dromerigheid. Maar de soms doelloze experimenten van het vorige album zijn verdwenen. Nummers als het ingehouden ‘Moon In My Mouth’ of het poppy ‘Rude Films’ zijn meer dan geslaagd. Soms willen ze echt doorscheuren zoals in ‘Corpo Daemon’ en dan loopt het soms mis af. De balans tussen scheuren en overschreeuwen wordt dan overschreden. De stap voorwaarts is gezet. De beste band van de wereld zijn ze echter nog niet geworden.