Rafael Toral werd bekend met breed uitgesponnen concerten op gitaar, die hij met behulp van feedback en elektronica eindeloos uit kon rekken, alsof hij aan het werk was op de allerfijnste pizzabodem.
Golfvelden, noemde hij die werkwijze. Een ontmoeting met trompettist Sei Miguel zette hem op het spoor van toevalsgeleide jazz-improvisaties. Daarbij verruilde hij zijn gitaar voor synthesizers. ‘Moon Field’, opgenomen tijdens een concert in de tentoonstellingsruimte van het Portugese CIAJG, is weer een stap verder. Toral wordt terzijde gestaan door Riccardo Dillon Wanke op elektronisch bewerkte pianet (een ‘elektro-mechanische’ piano) en elektronica- en synthesizerspeler Ricardo Webbens. Zelf bedient hij een radio die elektromagnetische straling oppikt, een springveer, versterkers en een circuit om feedback mee te reguleren. Hij bewerkt al het materiaal dat hij van zijn medespelers aangereikt krijgt. De drie nummers op deze cd wekken de indruk van iemand die zijn blik werpt op de wijde omgeving: de sterren, de horizon en ‘het’ veld. De muziek doet kosmisch aan, haalt synthetische vogelgeluiden uit het systeem, strooit soms kwistig knisperende ruis in het rond. De pianet speelt verwrongen jazzy akkoorden. Een synthesizer steekt zijn kop op en begint te kwinkeleren als een dolgedraaide lijster.
Dit is heel, heel gekke jazz. Idioot, maar een feest voor de getormenteerde geest.