Het trio Paik uit Detroit grossiert sinds 1997 in een eigenzinnig soort postrock waarin grotendeels het stereotype hard / stil, heftig / ingetogen klankbeeld wordt losgelaten. In plaats daarvan gaat de band constant volledig door het lint, zonder terug te keren naar verstilde passages en zonder ingebouwde climaxen in een obstinate poging de nummers interessant te houden. Neen, Paik kiest ervoor een muzikale mengeling te creëren tussen de zweverige gitaartapijten van shoegazers My Bloody Valentine en de weerhaakjesrock van Bardo Pond. Een hoog volume en strakke ritmiek vormen het skelet voor vijf sterke instrumentale tracks, ingebed in een eerder overbodig intro en outro. De sound van Paik zit dichter bij die van Earth, Spacemen 3 en Subarachnoid Space dan bij die van Mono, Evpatoria Project en oerstereotype Mogwai, en dat is maar goed ook. Op voorganger Satin Black was de koers van Paik richting een steeds heavier, op zware bas steunend geluid, al duidelijk om nu tot volle wasdom te komen op hun vijfde en tot op heden beste plaat. Monster Of The Absolute is voer voor elke rechtgeaarde fan van harde instrumentale rock. Het nadeel van een irriterende zanger hebben ze wijselijk helemaal achterwege gelaten. Het Londense Red Jetson gaat al net zo eigenzinnig om met het begrip postrock. Alle ingrediënten van het genre zijn aanwezig op hun debuut New General Catalogue, maar ze maken er nummers van die ei zo na klinken als normale, gewone popliedjes, inclusief een zanger wiens keelgeluid voor de verandering wel een toegevoegde waarde biedt. Zijn melancholisch klinkende stem, die zweeft tussen die van Tom Smith (Editors) en Chris Martin (Coldplay), geeft perfect de levenslust weer die de donkere tracks van het zestal al oproepen. Verlaten steden of weidse landschappen, een portie misantropie, het gemis aan een Gwyneth Paltrow en de idolatrie van Bloc Party helpen deze band in gelijke mate om tot een volwassen sound te komen. De cd kwam eerder uit op het kleine Drowned In Sound Recordings in 2004, maar krijgt nu een Europese release op voorspraak van datzelfde Bloc Party, van wie Redjetson al meermaals het voorprogramma mocht verzorgen. Opener Divorce en afsluiter Pieces Go Missing liggen het dichtst bij reguliere postrock, ook wat lengte betreft (een zevental minuten per stuk). Het zijn dus vooral de overige negen liedjes die we binnenkort wel eens in de charts zullen tegenkomen. Dju, hitparadeliedjes die wij leuk vinden? We gaan hier moeten oppassen, straks worden we toch nog hip!