Als iemand aankondigt een plaat te maken over de zee, dan verwachten we iets groots, stormachtig en meeslepend. Luctor et Emergo, dat werk. Misschien is de Noordzee toch wat wilder dan de Stille Oceaan, want het is langs de Amerikaanse Westkust dat Marcus Fischer zijn inspiratie opdeed. Met een palet van minimale, afgeronde tonen en spaarzame bewerkte opnamen van water en andere omgevingsgeluiden verft Fischer een zachtaardige soundscape. Hier tokkelt hij soms even overheen met zijn akoestische gitaar, of klinkt er een zacht akkoord van onduidelijke oorsprong. Oftewel, ‘Monocoastal’ klinkt meer als een beekje: veilig, delicaat en heel kalm. Het is daarmee een typische 12K-plaat, die netjes naast Solo Andata (zie GC#95) en ‘Shoals’ van labelbaas Taylor Deupree (zie GC#99) past. Het is een stijl die, bij gebrek aan een beter woord voor iets wat in hoge mate aan het digitale domein verbonden is, “organische ambient” zou kunnen heten. Enerzijds doordat de natuur de bron van alle field recordings is, anderzijds ook door het consequente gebruik van warme tonen die zo lijken te kunnen verdwijnen in de achtergrond van een zomerse dag. Overigens twijfelen we er geen moment aan dat alles op deze plaat drie keer en nog een keer achterstevoren door de laptop is gehaald, alleen is het resultaat hier niet klinisch of vervreemdend, maar een mooi in elkaar overvloeiend geheel. En ook een beetje slaapverwekkend, maar blijkbaar houdt de Pacific zich ook wel eens koest.