Page Hamilton, ooit begonnen als gitarist bij het orkest van Glenn Branca, maakte in de beginjaren van zijn eigen band Helmet twee avontuurlijke, beklijvende en memorabele platen die nog steeds tot de verbeelding spreken. Het niveau van Strap It On en Meantime heeft de band nooit meer gehaald, al kennen albums als Aftertaste en Betty zeker hun momenten. Eind jaren 1990 waren de heren elkaars smoelwerk beu en werd Helmet in de diepvries gezet. In 2004 kwam Page, omringd met nieuwe muzikanten, plots op de proppen met het middelmatige Size Matters, dat nu wordt opgevolgd door het eveneens middelmatige Monochrome. Nochtans werd Warton Thiers, die de twee eerste platen van Helmet onder handen nam, opnieuw aan boord gehaald, maar neen, Thiers kan niet rechttrekken waar initieel al niet veel is om aan te trekken. Van bij de eerste tonen van openingstrack Swallowing Everything is wel duidelijk dat we met Helmet te maken hebben, zelfs al zouden we er geen hoesje hebben bij gekregen. Herkenbaar uit de duizend, dat is in elk geval al positief. De gitaarsolos van Page blijven tot de verbeelding spreken, luister naar het middenstuk van Brand New en u bent overtuigd. Zijn zangkwaliteiten daarentegen zijn er niet op vooruitgegaan. De urgentie, de kracht in zijn vocalen is helemaal verdwenen. Dan mogen de riffs en s mans gitaarspel nog zo goed zijn, de songs stralen te weinig kracht uit om te imponeren. En wat de tragere nummers betreft, en dat zijn er veel te veel, die zakken telkens weer als een lege frietzak in elkaar. De glorie van vroeger komt soms even om het hoekje piepen, in On Your Way Down bijvoorbeeld, maar het zijn slechts kortstondige opflakkeringen in een anders behoorlijk teleurstellend geheel. Of verwachten we teveel van een man die ooit platen maakte die wekenlang meermaals op onze platenspeler hun rondjes draaiden?