Dagora is een collectief rond kernleden Stephen, Roro en Peter Quistgard, bijgestaan door gastleden Ernie McCracken, Peter van Bergen, Thale en Ti Femme. Deze dubbele lp is gevuld met onbewerkte improv jazzcomposities die zich verhouden tussen de zestien en 27 minuten. Kant A is een atmosferisch stuk met tromgeroffel, drones en hoge tonen, maar verzuipt bijna in effecten die de balans tussen lawaai en sfeer uit het lood slaan. Kant B is een zeer innemende sessie, waarbij atmosferische achtergronden, sporadische gitaarstrelingen en windgeluiden een desolaat maar hypnotiserend klanklandschap doen ontstaan. Op dezelfde wijze begint Kant C ook aan een klanklandschap van rustige sferen, maar deze slaat al snel om in een ritmische en melodieuze kakofonie tussen de drums en de saxofoon van Peter van Bergen totdat er even een windstilte komt en de saxofoon weer de overhand krijgt en de boel weer op gang trekt naar een ritmisch slotstuk. De laatste kant steekt van wal met een woordenbrij van Ernie McCracken en een dosis geblazen noise en militaristisch tromgeroffel voor een bombastisch momentje. Een melodie op een helder snaarinstrument zorgt voor een speelse, folky sfeer binnen de improvisatie met allerlei belletjes, fluitjes en dwalende bezwerende zang voor een tribale sfeer en het laatste krachtige ritueel is voorbij. De Duitser Mik Quantius heeft een zekere notoire reputatie in de ondergrondse dronekringen door zijn vocale werk en als lid van de krautrockband Embryo. Met kinderlijke xylofoonklanken en een achtergrond van onheilspellende dreiging doemt de muziek gaandeweg op, aangedreven door een duistere stem die woorden brabbelt in een knagend en beverig Duits. Er wordt vervolgd met wat lijkt op omgekeerde krautrockloops, bizarre stemmetjes en zachtmoedige orgelmelodieën met een knipoog naar Popol Vuh. Zijn stem heeft soms de kwaliteit van een keelzanger uit de verre oosterse steppen met een dosis Don van Vliet als bagage. Kant twee trekt opnieuw de kinderlijke kant op met instrumenten en vreemde effecten voor een onzuiver wiegliedje. Het wordt spookachtiger met ingetogen gekrijs en bubbelende woorden en halverwege de kant komt er zelfs een dansbare synthriedel kijken. Ter afsluiting klinken er rustige orgeldrones die op en neer deinen met een onbestemde zwaartekracht totdat deze overslaan in een 8bit melodie met bliepjes en ruige beats tot het definitief gedaan is. Duistere muzikale sprookjes waarmee u uw kinderen goed kan laten rillen terwijl u met een ontspannende glimlach meeluistert. Markante improv van het A’damse Toztizok label.