Even, heel even, was het New Yorkse Clap Your Hands Say Yeah hip. Dat was ten tijde van de release van hun titelloze debuutplaat. Met een luide donderslag probeerden ze zich een weg te banen in de indierock-wereld. Vermoeidheid werd snel ons deel toen in 2007 ‘Some Loud Thunder’ verscheen. Een plaat die al op minder laaiend enthousiasme kon rekenen. Sindsdien werd het betrekkelijk stil rond de band; de frontman, Alec Ounsworth, probeert het dan maar solo. Samen met een schare bekende studiomuzikanten uit de scene van New Orleans maakte hij dit album, Mo Beauty. Een album dat werd volgepropt met indiepop die op zoek gaat naar fijne weerhaakjes en bombast. Samen met de al bij al weinig beklijvende stem van Ounsworth en het gebrek aan goede weerhaakjes en bombast zorgt deze plaat ervoor dat het allemaal iets te vrijblijvend blijft. Hier en daar horen wij wel goede aanzetten tot songs. Daar blijft het echter bij. Iets wat ons niet echt verwonderde. (www.myspace.com/alecounsworth)
Veel potten heeft het Nieuw-Zeelandse duo The Brunettes, Jonathan Bree en Heather Mansfield, tot nu toe niet gebroken. Ze zijn, samen met wisselende bandleden, al actief sinds 1998. Paper Dolls is hun derde plaat. Of ze met deze plaat verder zullen raken dan tot nu het geval was, lijkt ons in elk geval onwaarschijnlijk. We horen wel aanstekelijke, doorsnee indiepop die fel aangedikt wordt door allerlei synthesizergeluidjes. Via hun vorige platen raakten ze al in het voorprogramma van Rilo Kiley, The Postal Service en het eerder genoemde Clap Your Hands Say Yeah. Een mens hoort te weten hoe dat vaak gaat met voorprogrammas. Het mag wel een beetje goed zijn, maar niet te. Want dat is slecht voor het hoofdprogramma. Naast deze band is Jonathan Bree ook oprichter van het label Lil Chief Records. Bekendste band van dit label is The Ruby Suns. Nog zo een groepje dat we het een paar maanden geleden niet onaardig zagen doen als voorprogramma van The Dirty Projectors. Maar ook hier was de hiërarchie duidelijk.