Als er één artiest is die wel een geheel eigen niche voor haar eigen werk gecreëerd heeft dan is het Natacha Atlas wel. Als half Belgisch/Egyptische die niettemin in Londen woont, heeft ze de smeltkroes waaruit ze komt en waarin ze verkeert als referentie van haar eigen muziek gebruikt. Ze heeft ondertussen circa tweehonderd collaboraties en vijf eigen albums op haar naam staan. Die albums heeft ze veelal in samenwerking met leden van het Britse Transglobal Underground en Temple Of Sound opgenomen. Aanvankelijk had het quasi moderne worldgroovegeluid van laatstgenoemden de overhand. Maar na verloop van tijd heeft Atlas eigen muzikale ontwikkeling de overhand genomen. Haar huwelijk met de Syrische kanunspeler Abdullah Chhadeh (die meespeelt op de wonderschone etherische duotrack ‘Wahashni’) heeft hier vast een rol in gespeeld. Meer en meer staan haar albums op het snijvlak van diverse oriëntaalse tradities en westerse moderne clubproducties en stijlen. Atlas gebruikt voor ‘Mish Maoul’ traditionele stijlinvloeden uit Egypte, Marokko (gnaua) en Iran. Dit in combinatie met onder andere zware dub en Engelse raps van de Libanese rapper Clotaire K. Het album heeft hierdoor een verrassend volwassen klank. Geen moddervette dance, maar stijl en sfeer bepalen wel het geheel. Wel jammer dat het geheel slechts 45 minuten duurt. Er rest me bijgevolg niets anders dan hem maar weer op te zetten.