Wie tien jaar terug had durven voorspellen dat de Britse elektronicapionier Warp voor hun honderd en zesenvijftigste release een drumstel en een batterij flightcases op de hoes zou plaatsen, werd met pek en veren de markt rondgedragen. Battles, verrezen uit de assen van Tomahawk, Don Cabellero, Lynx, The Mark Of Cain en (hier komt de drummer) Helmet , zorgt er met Mirrored voor dat Warp zijn status van elektronicalabel op een geloofwaardige manier van zich kan afleggen. Iets waar men met plaatwerk van Maximo Park en Gravenhurst minder goed in slaagde. Openers Race: In en Atlas wandelen als een mantra binnen. Zoemende percussie, koorknapen die opduiken en verdwijnen en een metronoom dat strak in de maat klapt. Het vakwerk van John Stanier, de drummer van wijlen Helmet en Tomahawk, maar dat had u al begrepen. Het debuut -een misplaatst woord want er gingen een mixtape en enkele eps aan deze plaat vooraf- van Battles is een schoolvoorbeeld van harmonie, inventiviteit en muzikale transpiratie. Battles presenteert zich op ‘Mirrored’ als een moderne fanfare, blijft langer hangen dan nodig bij ‘Tij’, die nu eens strak in het gelid (Atlas) dan weer freewheelend (Ddiamondo) of speels en free, (Rainbow) uit de hoek weet te komen, maar zich op geen moment verliest in muzikale kunstjes om het kunstje. Battles is niet alleen virtuoos en vindingrijk, ze zijn niets minder dan een volwaardige reïncarnatie van goeroes als Can, Faust en Neu! en het kermisorgel uit een vervlogen jeugd. De favoriete band van Alice in Wonderland in haar cokejaren heet Battles.