De naam Innerwoud doet al een paar maanden de ronde en de concerten die het éénmansproject gaf, waren niet alleen indrukwekkend. Ze zorgden er tevens voor dat de naam Innerwoud enige bekendheid verwierf en het project steeds meer zieltjes won. Liefhebbers van drones en de muzieksmaak van opperhoofd Mike Keirsbilck (label en winkel) kijken dan ook al een tijdje reikhalzend uit naar het debuut van Pieter-Jan Van Assche, de man achter Innerwoud die met zijn contrabas neoklassieke drones tot een ware kunst weet te verheffen. ‘Mirre’ bevat meteen vier stukken die zijn kunnen tot in de kleinste details etaleren. ‘Dar’, ‘Nachtkus’, ‘Mirre’ en ‘Sterveling’ zijn de titels van de stukken, titels die meteen aangeven dat Innerwoud introvert naar de donkere kant van het menselijk bestaan kijkt. Hij vertaalt dat naar ingetogen muziek, die laag per laag wordt opgebouwd, gebruik makend van een legeer aan loops en effecten om de snaren van zijn contrabas geluiden te ontlokken die we niet onmiddellijk met dit instrument associëren. Hij weet diezelfde nummers trouwens ook op een podium uitermate indrukwekkend neer te zetten. Een man en zijn contrabas zorgen zo voor een verbreding van het dronegeluid richting modern klassiek zonder het ook maar een ogenblik te zijn. Melancholische en zachtmoedige klanken stapelen zich op, met veel respect voor het instrument en de oren van de luisteraar. Oorverdovend of loeihaard doordreunen heeft Innerwoud absoluut niet nodig om te bekoren, zelfs al duurt bijvoorbeeld ‘Sterveling’ ei zo na een kwartier. ‘Mirre’ verveelt geen moment, maar nodigt op een positieve manier uit tot bezinning, inkeer en rust. Mooi mooi.