Istanboel is nu niet de plek van waar men normaal digitaal gestuurde muziek verwacht. Immers onze eigen lage landen hebben al te doen met een scala aan lokale lookalike Tarkans die hun gemekker steevast ten gehore brengen aan de met heimwee bedrenkte en smekende gemeenschappen. Goed, laten we die mensen toch in hun bubbel van kitscherige dramatiek en verlangen, wij richten ons wel op de andere zaken. Serhat Koksal is zo’n bijzondere zaak (zie G68) en released hier zijn tweede EP, daterend uit een 2004 sessie die hij nogmaals aan wijlen John Peel te danken had, zijn muzikale suikeroom waarvan hij altijd volledige steun heeft gehad, tja welke speciale act niet? Serhat pendelt de laatste tijd veel in westelijk Europa en het is te merken dat zijn tracks een digitaler randje hebben gekregen, maar zonder de ruwe Osmaanse pit te verliezen van traditionele ritmes en instrumenten in deze beat brekende rit. De Bospurus en het westen in een overbruggende balans van muzikale esthetiek. In het beginnende ‘Militant Oriental’ weerklinken djarbouka’s op stuiterende bliepjes, begeleidt via een door de snaren getrokken saz in een zee van sissen en hissen. ‘Karakbesk’ vervolgt met diepe echo’s en uitrekkingen van traditionele zang met de saz gitaar nogmaals meepingelend. De sfeer wordt stilaan grimmiger, meer flarden schieten als salvo’s voorbij en in ‘Okuz Istanbul’ brengt een opeentelling van roepende stemmen, knallende drums en pan-demonische glitches het geheel tot een waar hoogtepunt, waarna we als bonus Peel de naald van de plaat horen halen en een nostalgisch praatje inluidt. Kant B begint met een ironische remake van een song over petroleum over een gladde gitaar backfeed. Humor en politiek uit het oosten, het kan en moet! Met klaterende Turk-techno, lichtblozend naar Underworld, leidt de weg ons verder het binnenland in. In ‘Saka Etmiyorum (Nurkish Dub)’ is het geen rustige dub die de laatste groeven doet draaien, maar hevige strijdkreten en gesproken woord overvallen hier de oase. Ter afsluiting van de plaat is er de beloning van een krakerige opname uit 1994, waar we Peel delirisch uitbundig over zijn ontdekking van 2/5 BZ krijgen te horen; super punk, what a scorcher! Ja, de vlam is nu in de pan om meer te gaan verbranden.