Van releases op het Canadese Empreintes Digitales label hoef je nooit bang te zijn voor een saai of gewoon album. Dat de labelgenoten veel overeenkomsten vertonen is -als je echt iets moet verzinnen- misschien het enige manco. Toch is de invulling van de elektro-akoestische of musique concrète artiesten telkens anders. Stéphane Roy is daar een goed voorbeeld van met zijn tweede album Migrations. Ook hij maakt die typische elektro-akoestische muziek met die onverwachte wendingen, maar hij bouwt er een zekere regelmaat in door de sterke ritmes (of het nou metaalklanken, mensenstemmen of elektronische geluiden zijn). Daarnaast is het spelen met ritmes ook hetgeen waarmee Roy zich onderscheidt. Zijn muziek klinkt soms als een klassiek orkest in galop en op een andere moment juist weer als de slowmotion versie ervan. De vertraging en versnelling weet hij ook met stemmen, elektronica en organische geluiden te bewerkstelligen. Het is een dynamische machine vol verandering, overgang en spannend luistergenot. Op Le Contrat krijg je zelfs twee voor de prijs van 1. Niet twee cds, maar twee artiesten: de elektro-akoestische specialist Gilles Gobeil en René Lussier, de man van de gitaarimprovisaties en artrock. Ze besloten een werk te maken geïnspireerd door Goethes Faust. Een kniesoor die zegt dat dat zeven jaar geleden was. Gobeil heeft niet alleen het concept bedacht, hij is de onderzoeker die geluiden maakt, manipuleert, monteert en transformeert. Hij zorgt voor de abrupte wendingen. Lussier monteert ook, maar hanteert ook de gitaren, daxofoon, stem, noise en percussie. Benoit Fauteux en Antonin Billard lezen de spaarzame teksten voor. De unieke combinatie van deze twee verschillende musici schuiven moeiteloos in elkaar. De stijlen wervelen om elkaar alsof het zo hoort. Van grommende monsters, geslepen metaal, gitaarriffs tot aan bombastische orkestraties, gevonden en gejatte geluiden en spookachtige stiltes, alles grijpt je beet om niet meer los te laten. Een elektro-akoestische soundtrack vol improvisaties, die je geen moment aan Faust doen denken. Of het moet zijn dat ze je beiden van je stuk brengen. Je kan ook altijd aankloppen bij Lionel Marchetti als het gaat om knappe musique concrète. Op de mini LIncandescence De LEtoile, waarop één 20 minuten durende compositie staat, wordt je meegesleurd in een nieuwe ruimte van het heelal. Alle geluiden uit het sterrenstelsel komen hier samen, al verschillen ze door het reizen in de tijd van (in)slagkracht, lengte en het moment van aankomst. Het is een bloedstollend ho(rr)orspel vol klassieke musique concrète.