Kort voor Merzbient in onze grijpgrage handen viel, werden we in het openbaar tot de orde geroepen wegens het bezitten van een paar honderd Merzbow-albums. “Te veel. Te veel van hetzelfde. Wie beluistert al die dingen?” Een welgemeende fuck off zou in die gevallen moeten volstaan, maar omdat we hier nu eenmaal vriendelijke jongens zijn, hebben we eens grondig over deze opmerking nagedacht tijdens het beluisteren van deze gelimiteerde (555 stuks) twaalfdelige boxset. In elk geval zal Merzbient een bijzondere plaats innemen in het monsterlijke Merzbow-oeuvre, en dat door de ingetogen sound. In een periode (eind jaren 1980 tot begin jaren 1990) dat Masami Akita graag extreem oorbeschadigend loos ging met schroot en effectenpedalen, maakte hij ook in alle stilte een apparaat om een ander soort klanken mee te produceren. Een metalen doosje, bekleed met pianosnaren, dat bespeeld werd met een strijkstok. Het geluid blijft onmiskenbaar Merzbow, maar schuift meer op in de richting van drones, feedbackexperimenten en soundscapes. Omdat de basisklanken zwaar bewerkt worden, horen we zowel de samengeperste ijzersound als de noise exorcismen in vrije stijl, want uiteraard kan Merzbow het niet laten om op onregelmatige tijden het zaakje tot ontploffing te brengen. Met tracks van veertig minuten mag er natuurlijk ook wel wat evolutie plaatsvinden, en tot onze verbazing duiken zelfs drummanipulaties en echte muziekflarden uit het niets op. De kernvraag is natuurlijk of er echt twaalf cds nodig waren om deze interessante periode van Merzbow in kaart te brengen. Na grondige analyse luidt ons antwoord: fuck off!