MiaMia. Het is beslist geen typo, maar het spiegelende alterego van Maria Cristina Fazecas die hier mauwend haar debuut brengt. Met Hongaars-Roemeense roots, maar waarvan de wortels het grootste gedeelte van haar leven in Nederland groeien. Zie ook het gelijkstemmige Cut-up media magazine voor haar letterkunsten in de ondergrondse muziekpers. Vrouwen en experimentele muziek. De combinatie is een natte dagdroom voor vele eenzame laptopmannen. De opkomst van hoogstaande eigentijdse vrouwelijke muziek is de laatste jaren echter niet meer te stuiten en MiaMia mag zich scharen in deze gedachte. We denken aan een Tujiko Noriko, Mira Calix of Tusia Beridze (TBA), allen goede geluidsvormsters van wie MiaMia’s geluid iets weg heeft, zonder dat ze de bel van een copycat aangebonden zal krijgen. In plaats daarvan spurt ze liever tussen hun bosjes door om allerlei verstopte geluiden te verslinden en er een hechte haarbal van te breien. Trilhaartjes opgepast, de eerste tintelingen komen eraan! We horen gespinde poëzie en zang door elkaar heen in pixelhese en klakkende vormen, minimale likjes, technoïde krabjes, pluizige soundscapes, tipplende instrumentjes en speels klauwende elektronica. Dat is precies wat een kat horen wil, zo blijkt. Snorharige bronnen hebben de achterliggende inspiraties en motivaties verklapt en toegedaan aan een nachtelijke liefdesaffaire met een bezoekende kat met witte sokjes. De songs zitten vol verwijzigen naar kunstvormen en klakkende tongdraaiers. Zoals de film Lost in Translation (Chicken Japan), Le Petit Prince de Exupéry (Little Prince) en een verknipping van Emiliana Torrini voorbij komen, om enkele voorbeelden te noemen. Het album is een reis door fantasievolle oorden waar een kat zich bevindt tijdens licht en donker, schemer en dauw. Ook honden moeten hier zeker brood van lusten, een debuut om van te smullen. Tipje voor nieuwsgierige en gespitste oren; een goede voorbeluistering is te vinden op de website last.fm.