In 2019 is het vijftig jaar geleden dat de Apollo 11 op de maan landde en daarmee voor het eerst mensen op dit hemellichaam bracht. Al in 1983 maakte Brian Eno met zijn broer Roger en multi-instrumentalist/producent Daniel Lanois het album ‘Apollo: Atmospheres & Soundtracks’. Een ambient soundtrack die de maanreis op verschillende facetten probeerde te vangen in muziek. Het isolement, maar ook de gewichtloosheid en het oneindige van het heelal. Daniel Menches nieuw album richt zich niet specifiek op de maan, maar heeft niet voor niets de titel ‘Melting Gravity’ meegekregen. Menche verplaatst zijn muziek naar de ruimte en gaat daarmee artiesten als Les Baxter, Sun Ra en Jeff Mills achter na, maar geheel op zijn eigen manier. In twee bijna twintige minuten durende dronescapes zweef je met Menche mee de oneindigheid in. Laten we vooropstellen dat ‘Melting Gravity’ niet per definitie een plezierige luistertrip is geworden. Naar eigen zeggen heeft Menche geprobeerd om de barrière (lees: zwaartekracht) die transcendentie in de weg staat, te doorbreken. Het album begint met ‘Melting Gravity I’ en opent sereen, met klokken die doen denken aan Pantha Du Prince en The Laboratory Bells composities op ‘Elements Of Light’. Menche lijkt hier nog een concreet handvat aan het begrip tijd te willen koppelen. Al snel schieten zijn drones in een snerpende modus, alsof ze inderdaad de zwaartekracht kapot proberen te snijden. ‘Melting Gravity II’ heeft een wat zachtere toon, alsof er hier aan de zwaartekracht ontsnapt bent. Omdat er binnen de nummers vrij weinig verandert, zit je twee keer naar een vrij abstracte compositie te luisteren. Dit was het doel van Menche, die zijn muziek als een soort slow-motion effect voort wilde laten slepen. Hij bewerkte hiervoor synthesizer melodieën, wisselspanningen van oscillatoren en verschillende geluiden van snaarinstrumenten. Het resultaat is een wat monotone, maar uiterst boeiende trip, waarbij kennis van de achtergrondinfo mogelijk voor een rijkere luisterervaring kan zorgen.