Het uit Nieuw-Zeeland afkomstige Neon Bastard speelt punkrock die een stamppot blijkt van invloeden: Butthole Surfers-achtige gekte, thrash-metal, hardcore-punk – als het maar pleurisherrie maakt. Eerste nummer van hun debuut Meikhaus heet Steven Tyler, maar de tekst gaat van “whaaaaaaaoooooooooooorgggghghghghghghghgh!”. En dat gaat dus elf liedjes lang door. Elf songs die allemaal als dolle honden door je speakers jagen, met als titels: Mad Fuckin en Im your bastard. Hartstikke leuk natuurlijk. Vooral omdat Meikhaus maar iets meer dan twintig minuten duurt. Een driedubbelle cd met dit soort gekte is moeilijk voor te stellen. Hoeft ook niet. Een keer braken lucht lekker op, de hele ochtend met je rotte lijf boven de plee gebogen duurt een eeuwigheid.
Met zon korte speelduur is het dan ook irrelevant dat alle songs inwisselbaar zijn, dat je elke riff al duizend keer eerder gehoord hebt of dat de productie grauw en eenvormig klinkt. Gewoon in de cd-speler leggen, kopje thee erbij, meubels aan de kant, volumeknop open en pogoën maar! En op de binnenhoes staat ook nog eens als bonus een glimmende bierbuik in een leren broek met in de hand een knuckle duster wat wil een mens nog meer?