Het elfje is na 3 jaar slaap ontwaken in haar vulkanische grot en de dromen hebben nieuwe inspiratie gebracht vanuit andere windrichtingen. Ook ditmaal zijn er veel gastrollen; producers Mark Bell, Matmos en Olivier Alary aan de knoppen, Rahzel en Dokaka als menselijke beatboxen en Mike Patton, Robert Wyatt en Kelis voor het stemmenwerk. Ieder album project vormt een groter collectief dan het vorige en blijkt meer thematisch uitgewerkt te zijn. In dit geval draait alles geheel om de modificatie van de stem. Men dwaalt doelloos rond in de catacomben van de kerk en kan het koor maar niet van zich afschudden, achter elk hoekje staat deze weer te wachten om de volgende krijs in te zetten en het religieuze trauma is een feit. Het tempo is traag, berekend en tergend, de sfeer is vochtig, winderig en kermend zoals een sneeuwelfje dat beaamt. De ware fan wordt hier zeer hard op de proef gesteld en elke stap is een nieuwe stap op onbekend terrein voor amateuristische avonturiers. Diamanda Galas is de heks in dit barre gebied en ze is niet gediend van respectloze indringers, dus pas goed op!