Opmerkelijk: een melodrama waarin geen woord wordt gesproken (gezongen). Terwijl het niet zo is dat Calliope Tsoupaki wars is van vocale inbreng, in tegendeel: de tenor Marcel Beekman lijkt zelfs haar muze. Toch is dit stuk vocaalloos. Enkel op basis van de muziek moeten we ons het drama dat zich voltrekt verbeelden. Dat beeld laat zich echter niet zo gauw vatten; wat hier wordt geboden is niet meer dan suggesties en evocaties van een mogelijk narratief. De ambivalentie die dit muziekstuk kenmerkt, omringt de uitwerking van het personage Medea doorheen de millennia, waarin het verhaal van Medea in afwijkende versies opgevoerd is. Tsoupakis uitgangspunt ligt bij Maria Callas vertolking van Medea in Pasolinis weergave van het verhaal, waarin deze narratieve ambivalentie expliciet wordt gethematiseerd: er worden daarin twee verschillende interpretaties van het verhaal weergegeven (een lezing van Pasolinis film die ook weer een interpretatie is, overigens ). Daarnaast is, aldus de labelinfo, het stuk ook een onthulling van een geheim niet, zo lijkt het, van de inhoud, maar de onthulling van het bestaan van het geheim. Zo is een misschien wel essentieel element van het stuk dit diepe, onuitgesproken deel van haarzelf. Dit stuk vormt een mysterieuze tegenhanger van Tsoupakis eerdere Passie van St. Lukas (2008 in première, in 2010 uitgegeven op cd). Hier legt de componiste op een andere manier haar ziel bloot, op een wijze die juist extravert, verkondigend was. Daar draaide het om een tweeledige Christus, twee aspecten die tezamen in de gestalte van één icoon zijn afgebeeld. Ook in dit verband lijkt deze ambivalente Medea een pendant te zijn van Tsoupakis Christus. Nog één overeenkomst: in beide instanties is de muziek even diep als toegankelijk; even mysterieus als transparant; even plastisch als beeldend. Een opmerkelijke componiste.