Net zoals sommigen enkel zweren bij oude B-films, omdat die zouden beschikken over een onvolmaakte, maar superieure charme en kitsch-factor die je bij het zogenaamd betere werk niet zou vinden, zo zijn er ook hardleerse lieden die het werk van Friedberger omschrijven als ‘eclectisch’, ‘excentriek’ of zelfs ‘visionair’. Bij The Fiery Furnaces was de man al goed in het bekokstoven van experimentele pop die als hoofdkenmerk had dat ze conventies wilde omzeilen. Dat werd in die mate een obsessie dat de muziek steeds onevenwichtiger werd, geforceerder gingen aanvoelen en in GC#83 al gelabeld werd als ‘netnietpop’. Na het megalomane ‘Solos’-project van vorig jaar, komt de man nu op de proppen met een high-concept piece, een 45-delige soundtrack bij een onbestaande horrorfilm, die geïnspireerd werd door een Amerikaanse traditie van low budget cinema. Het resultaat is dan ook navenant. Hebben deze brokjes individueel bekeken nog een zekere charme, zeker als je ze een plaatsje toebedeelt als overgangsstuk in een groter geheel, dan is deze aaneenrijging van mozaïekstukjes tussen 27 seconden en 4 minuten vooral een tour-de-force van zelfingenomenheid. Het gerotzooi met toetsen, samples en andere gevonden geluidjes klinkt in z’n beste momenten als wegwerpmateriaal van Olivia Tremor Control, maar zo zijn er weinig te bespeuren. Na tien tracks begint het te vermoeien, na vijftien te vervelen, na twintig te irriteren, en wie aan het einde belandt zonder een verhoogde bloeddruk verdient een medaille voor onverschilligheid. Het is amper voor mogelijk te houden dat Friedbergers commentaar bij het album (zie de Thrill Jockey-website) nog meer gezwets in petto heeft dan het werk zelf. De veelbelovende titel ten spijt is dit vooral een oefening in willekeurige gemakzucht en een topargument voor zij die beweren dat de wildgroei aan rommel een halt toegeroepen moet worden.