Het was alweer van 2012 geleden dat het Kortrijkse Amenra een album had uitgebracht. Het nog steeds tot de verbeelding sprekende ‘Mass V’ was ijzersterk en benaderde volgens veel fans hun meesterwerk ‘Mass III’. The Church Of Ra zat uiteraard niet stil gedurende die periode. De leden hadden allemaal hun soloprojecten en bijhorende platen (waaronder werk van Syndrome, CHVE en Wiegedood) terwijl Amenra regelmatig optredens verzorgde, akoestisch of elektronisch of gedurende tweedaagsen beiden.
Eigenlijk werden de fans verwend, door de muziek, de merchandise, de goedverkopende kledinglijn, de parafernalia en de overvloed aan goede platen van gerelateerde acts. ‘Mass VI’ kende heel wat voorbereiding, want de band wilde dat alles tot in de puntjes was verzorgd. De lay-out, de fotografie, de kwaliteit van de hoes zelf: alles werd minutieus uitgedacht en uitgewerkt. En dat is net zo goed het geval met de zes nieuwe nummers. Al is het even wennen, om tussen twee snoeiharde nummers (het traag op gang komende openingsnummer ‘Children Of The Eye’ en ‘Plus Pres De Toi’) een kort stukje poëzie (‘Edelkroone’) te moeten verteren. Het breekt de sfeer, is niet echt op zijn plaats. Al verwordt ‘Plus Pres De Toi’ na een paar minuten tot een CHVE-nummer en minder tot een Amenra-werkje, zelfs als we denken aan de akoestische versie van de band. Of toch voor even, want dan barst het allemaal weer los. ‘Spijt’ begint net zo goed met een halve minuut donkere woorden, waarna de boel ontploft. ‘A Solitary Reign’ en ‘Diaken’ zijn dan weer twee lange nummers, die wat lijken te graaien uit alle projecten van de Church Of Ra, zonder de typische Amenra-signatuur uit het oog te verliezen. Hard en zacht wisselen elkaar af, in de typische Amenra postmetalstijl die weinigen hen na doen qua intensiteit en overtuiging.
‘Mass VI’ is even wennen door de poëtische interrupties, maar beantwoordt ongetwijfeld aan de verwachtingen van het leger fans dat de Church Of Ra op de voet volgt.