Als relatief jonge Vlaamse band je nieuwe plaat voorstellen in een kapel, al eens een concert geven diep in een bos of bij een lingerieshow, de religieus getinte woorden amen en ra in je groepsnaam gebruiken en je platen nummers van missen geven: dit moet een door rituelen geïnspireerde band zijn die weg wil van de platgetreden (promotie)paden. Deze rond Gent residerende West-Vlamingen metselen sinds 1999 onze oren toe met heel bombastische, op repetitie gebaseerde, logge, naar depressies strevende sludgerock. Uitgesponnen muren van geluid, op zoek naar een hypnotiserend en tegelijk bezwerend effect. Bij elke release wordt de rituele sound verder uitgediept. Mass III is, zeker mede door de intens knallende productie (het grootste euvel op zowel Mass I en Mass II) een voorlopig hoogtepunt in de carrière van de band. Nergens blijft nog een gaatje open. Het nihilistische doemdenken lijkt ten top gevoerd. De mix van Neurosis met de agressie van Unsane is tot op het bot uitgepuurd. Opener The Pain It Is Shapeless zet met zijn tien minuten meteen de mistroostige toon voor de rest van de plaat: een zeer hard, diep doorwoekerend nummer met een heel massief geluid, perfect op de band gezet door Vince Tetaert, niet alleen de gitarist bij het kwintet Amen Ra, maar tevens actief bij hardcoreband Rise And Fall. Dat het ook iets sneller mag, richting metalcore, en met cleane zang in de plaats van het gespeende varken dat Colin wel eens personifieert, bewijzen ze met Le Fils Des Faux. Afsluiter Ritual zet iets trager in, om dan met aan vroege Swans refererende bombast helemaal open te barsten. Het is de ideale afsluiter voor een half uur durend festijn. De band wordt heel dikwijls vergeleken met publiekslievelingen Isis, maar wij, bescheiden als we zijn, beweren dat Amen Ra die band moeiteloos naar huis stuurt. Zelfs de godfathers zelf, de goden die zichzelf Neurosis noemen, zullen heel erg hun best moeten doen om Amen Ra te overtreffen. Superband en nog Vlaams ook! Nu op tournee, ook spelend in gewone concertzalen deze keer.