Duister, dreigend, demonisch, bezeten en beangstigend. Op Mass Dream passeert TV Ghost al deze stations, meestal meerdere binnen een nummer. Elf stuks gejaagde en hysterische protopunk opgedoken uit de donkerste krochten van de rock-n-roll waar ook The Cramps en The Birthday Party hebben rondgewaard. Bezeten van originaliteit is Mass Dream dan ook niet, maar met de bezweringen van zanger Tim Gick weet het wel precies de juiste toon te zetten. De goede man spuugt, fluistert, schreeuwt en krijst alsof hij zojuist uit het gesticht is ontsnapt. De duivel op de tong en daar achter gitaarriffs die als scherpe messen je borstkas openritsen. Het geheel wordt nog eens voortgestuwd door een gejaagde batterij die het onmogelijk maakt om stil te blijven zitten. Het lichaam wil mee in de hysterie. Elf nummers aan rake klappen. De bezetenheid is drukkend en voelbaar, slaat als een virus om zich heen. Dan is uniciteit niet langer zo enorm van belang, dan gaat het hart spreken.