The Monsters uit Zwitserland is wellicht het eerste bandje dat Reverend Beat-Man oprichtte en waarmee hij albums maakte. Als de gelegenheid zich voordoet, zullen we het de aimabele man eens vragen. Voor het ogenblik telt alleen dat hij het over zijn hart heeft gekregen om de twee eerste platen van The Monsters opnieuw uit te brengen. Blozend van schaamte over de soms schabouwelijke teksten, zegt hij zelf. Zo erg is het echter allemaal niet. Integendeel, want vooral het verloren gewaande ‘Masks’ is een plezier om naar te luisteren. Het kwartet werd in 1986 gevormd en nam de debuutplaat in drie dagen tijd op in 1989. Ze werd uitgebracht op Record Junkie Records op 666 exemplaren. Beatman werkte indertijd voor het label, en toen het over kop ging, zette hij het werk verder en richtte Voodoo Rhythm op, waarbij het statement Record Junkie behouden bleef. Hij heeft ettelijke uren besteed aan het enigszins oppoetsen van de originele opnames om ze enigszins aan onze tijdsgeest aan te passen. Niet dat het nu plots zwaar geproduceerd klinkt, want Beatman is voor rauw en lo-fi, altijd geweest. Dertien nummers staan er op de plaat, waarvan het merendeel eigen werk waarin geregeld basloopjes opduiken die zo weggelopen lijken bij The Stray Cats. Er zitten veel invloeden verwerkt uit comics en B-films uit het SF-genre, met een Batmanloopje, voor zich sprekende titels als ‘Addams Family’, ‘Teenage Werewolf’, ‘Wilma’ en een psychobillyversie van ‘Wild Thing’. Het geluid zweeft tussen rockabilly, punk, psychobilly, speedfun en een snufje The Pogues (‘Whisky Song’). De plaat is een voorbode en een blueprint voor wat komen gaat in de wereld van Voodoo Rhythm. ‘The Hunch’ dateert uit 1991, toen techno opkwam en grunge zegevierde. The Monsters werden aangeraden om te gaan voor een nettere productie voor hun tweede plaat, en dat hebben ze geprobeerd. Na een halve plaat was het geld echter op. De B-kant bevat dan ook een opname van een concert, behoorlijk goed van klank, die laat horen hoe de band echt hoort te klinken. Het werd een relatief verkoopssucces, al zijn de songs minder goed dan die op het debuut. Kant 1 zit te vol met samples om echt brokken te maken, al is ‘Wicked Wanda’ meesterlijk geflipt. Het is vooral de livekant die ons blij maakt, met hemelse versies van ‘The Witch’ en het snel geramde ‘Psycho Over Europe’. Essentiële platen zijn het allebei, al blijft het debuut torenhoog uitsteken boven alles wat er nog na komt.