Daniel Menche is zeker niet de eerste die geboeid is door de Indonesische gamelan en haar toepast in een niet-traditionele context. Maar waar bijvoorbeeld Burnt Friedman, Colleen en 23 Skidoo zich allemaal (ook) richtten op de percussieve aspecten, gebruikt Menche de gongs en andere instrumenten voor twee grote drone-scapes waarin ritme een ondergeschikte rol speelt. In plaats daarvan, en dat zal niemand die Menche een beetje kent verbazen (zie ook GC#108 & #96), richt hij zich op de textuur, klank en hoe verschillende tonen samenwerken. Op kant a lijkt Menche resonerende gongs te hebben gesampled en in loops door elkaar heen te vlechten. Het resultaat is een geheel van tegen elkaar in draaiende lagen waarin vervormde middentonen overheersen. Na een tijdje wordt het een beetje onprettig, want hoewel het geluid nooit fel of scherp is, zit de muziek precies in een frequentiegebied waar met bescheiden volume al maximale druk op je trommelvliezen lijkt te liggen. Onder dit metalen weefsel beweegt een traag bas-thema van een handvol noten dat juist de meditatieve mogelijkheden van de instrumenten laat zien. Nog dieper rommelt zo nu en dan iets dat zo laag is, dat je het meer voelt dan hoort, alsof een eiland verderop een vulkaan bezig is wakker te worden. Het zijn allemaal knappe geluiden, maar de schurende metaaltonen zijn net iets te rauw om het als een geheel te ondergaan; ik probeerde uiteindelijk vooral om alle fuzz heen te luisteren om meer van de diepte te horen. Kant b lijkt tot stand gekomen in een meditatieve gemoedstoestand, al is het geluidspalet hetzelfde als op de eerste track. Voorzichtig overstuurde drones van middentonen, doffe percussie in de registers er onder, maar bijeengebracht op een manier die dwalend de mogelijkheden van individuele klanken wil onderzoeken en de confrontatie mijdt. Menche blijft hier iets dichter bij het geluid van de traditionele gamelan, al kan hij het toch niet laten om alles uit te laten monden in overstuurde drones. Marriage Of Metals laat vooral zien wat een artiest met een voorliefde voor textuur en noise allemaal vermag met gamelan, maar als op zichzelf staand werkstuk is het niet inventief genoeg om langdurig te boeien.