Lang leve mijn eeuwige vriend Google. Ik had nog niet eerder gehoord van de groep Bauchklang die nu al enkele dagen vanuit mijn geluidsinstallatie hiphop met reggae en lekkere beats op me afvuurde. Ik kan ook niet zeggen dat ik tijdens die draaibeurten oppervlakkig heb geluisterd. Er viel me wel iets op aan de muziek, maar ik wist niet precies wat, er was eigenlijk niks mis mee. Pas toen ik wat informatie ging zoeken over Bauchklang ontdekte ik dat er geen enkel instrument is gebruikt op het album. Zes human beatboxers vullen de plaat en zelfs sinds ik het weet hoor ik het nog niet. Het verschil met professionele apparatuur is niet hoorbaar. Bedenk hoe zes Rahzels samen zouden klinken en je hebt het Oostenrijkse Bauchklang. Hun buikgeluid is geen circusact, niet de stemprestaties staan centraal, maar de muziek. En daardoor kan Bauchklang makkelijk mee met de top van de lichte Europese hiphopreggae. Maar imposanter moet het zijn om de zes op een podium te zien staan en ze dan zonder een stekkerdoos in de buurt een heel hiphoporkest te horen nabootsen. Altijd gaan kijken als ze in de buurt zijn, het moet een spektakel zijn. En de muziek deugt ook nog eens.