Manifesto For The New Patriot

Santa Cruz, Californië. Geen idee wat er daar in het drinkwater zit. Evenmin een idee hoe diep de onvrede met de binnen- en buitenlandse politiek van Bush bij de modale burger zit. Ze hebben er wel een trio opgewonden standjes, die onder de noemer Citizen debuteren met een plaat boordevol ultrabrutale, politiek getinte grind waar de luisteraar niet van terug heeft. “Guerilla Grind” noemen ze het zelf en deze noemer dekt voor één keer volledig de lading. De band gebruikt allerlei nationale hymnen en strijdliederen als intro en melodielijntjes uit die nummers duiken al dan niet herkenbaar ook in de tracks zelf op. Het integreren van fragmenten met toeters, brass bands en ander gejoel fleuren de uiterst furieuze hardcoregrind verder op. Matt, Derrick en Mike zijn als geen ander en positioneren zich als waakhonden die vanuit hun hart misstanden willen aanklagen en aanpakken. Napalm Death, Terrorizer, Assuck en Brutal Truth hebben er een geduchte concurrent bij. Vijftien nummers in een klein half uur, meer moet en mag dat niet zijn. Onze trommelvliezen hebben we nog nodig, revolutie of niet. ‘The Enemy’s Rear Is The Guerrilla’s Front’ is Citizen’s fragmentatiebom die vaag refereert aan ‘Chemical Warfare’ van de onvolprezen Dead Kennedys. Verder weinig nuances of schakeringen, rammen en schoppen doen ze, en ze doen dat goed. Het vijf nummers tellende introductieschijfje van het Noorse Jeroan Drive klinkt na het brute Citizen-geweld heel gewoontjes. Gedreven post-hardcore die een beetje zweeft tussen Blood Brothers en JR Ewing die ons echter, behalve bij het afsluitende supernummer ‘(I Got Some)…Turbulence’, warm noch koud laat. De vijf nummers zitten goed in elkaar, ze gaan al eens voor de ultrakorte baan (track vier duurt amper een minuut) en live vliegen de gensters er gegarandeerd af. Op plaat wil het echter nog niet goed lukken. Dit schijfje dient dan ook voornamelijk ter ondersteuning van hun uitgebreide toer. Het kan niet altijd groot feest zijn.