In Gonzo (circus) #115 hadden we het al even over Hessian. Inmiddels is het debuut van de heren op de markt, op Southern Lord zoals we eerder meldden. Een hele eer voor het kwartet. En waarom ook niet, als we dit ‘Manégarmr’ horen. De link met Amenra mag dan al aanwezig zijn, Hessian heeft zelfs een split-ep met de vaandeldragers van de Church Of Ra, Hessian heeft een eigen gezicht en laat dat niet alleen op een podium horen maar nu ook op plaat. Ze verscheen officieel een dag eerder, maar dat hield de band niet tegen om er vol tegenaan te gaan. De nummers van de plaat hadden ze al lang onder de knie, dus dat vormde geen belemmering, ook niet voor de opnames. De drumpartijen van Tim (Black Heart Rebellion) zijn strak en vormen samen met de bas (Kenneth) voor een strakke bodem voor frontman Bram, die als een beest te keer gaat, en de gitaarpartijen van Levy. Posthardcore en sludge gaan hand in hand in nummers die uitermate fysiek klinken. Tomas Skogsberg (Entombed, Dismember) mixte de plaat in Zweden. Hij voegde er wat black metal aan toe, wat Hessian gewelddadig en hels laat klinken. Een uitermate donkere sfeer houdt het album in zijn greep, waarbij het einde van de wereld en alles wat goed of kwaad is, een einde kent. Hoop is nergens te bespeuren en die vinden we in de tien songs evenmin terug. Soms voert een grimmige blackmetalsfeer de boventoon, maar net zo goed zitten er loodzware maar stugge sludge-stukken in de songs. Het tempo ligt meestal hoog, de moshpit wenkt en is toch niet gewelddadig genoeg om deze songs hun volle kracht te verlenen. Energie hebben de manen in overvloed, en die geven ze graag aan ons door middels dit uitermate sterke debuut.