Het zal je maar gebeuren. Werk je jarenlang in de luwte aan een oeuvre, word je opeens de hype van het moment wanneer iemand een oude tape van je zijproject opnieuw uitbrengt op vinyl. Het overkwam Max (nog steeds achternaamloos) van High Wolf met de ‘Straight Cassette’ vinylrelease op Laitdbac, van zijn ‘abstracte hiphop’ nevenproject Black Zone Myth Chant, die in geen tijd uitverkocht en ondertussen mooie bedragen haalt op Discogs. Nu is er de opvolger, ‘Mane Thecel Phares’, op Low Jacks Editions Gravats label. Eerste vaststelling: Max heeft talent voor iconische hoezen. Prijkte op ‘Straight Cassette’ een portret van Ornette Coleman, dan is er nu een still uit Sun Ra‘s ‘Space Is The Place’. Ook muzikaal zijn er constanten. Zo loopt er, net als op ‘Straight Cassette’ een vervormde en onverstaanbare basstem onder alle tracks door. Een rechtstreekse invloed van de hoestsiroopbeats van DJ Screw, zo liet Max in een interview optekenen. De manier waarop akoestische en digitale klanken vervlochten worden (die hese fluit over die dubbassen in ‘In the Arms Of The Parcae’!) doet hier en daar denken aan tijdgenoten Holy Other of Forest Swords. Maar net zo goed bedient Black Zone Myth Chant zich van wobbly geluiden die zich helemaal aan het andere eind van het hedendaagse spectrum bevinden. In ‘He Evil’ horen we dan weer een melodietje dat aan Philip Glass‘ ‘Music In Twelve Parts’ doet denken, met het subtiele verschil dat er hier loodzware mokerbeats onder de engelenstemmen gemonteerd staan. Ook goed: de oorlogssoundtrack ‘Orbit Slut’ en de dubstep uit een ander universum van ‘Two Stars No Cross’. Op kant twee wordt het helemaal abstract met het duo ‘First Contact’ en ‘Pass Over Into Nothing’. En dan moet de grootse afsluiter ‘If God Is Not Here’ nog volgen. ‘Mane Thecel Phares’ is een wonderlijke plaat, die ons nog steeds bij elke nieuwe luisterbeurt verbaast. En dat was ook alweer even geleden.