De kenners kennen Manou Gallo van Zap Mama, maar anders dan dit eclectische gezelschap richt Manou Gallou zich in haar eigen muziek op de wortels van haar eigen muzikale achtergrond, die van de Ivoorkust. Dit wil overigens niet zeggen dat Gallo pure Afrikaanse volksmuziek maakt. Gezien de omstandigheden waarin Afrikaanse landen zich de afgelopen eeuw hebben ontwikkeld, kan dat eigenlijk ook helemaal niet.
Afrika heeft zijn eigen roots, maar is altijd blootgesteld geweest aan invloeden van buitenaf al was het maar van elders in het continent. Noord-Afrikaanse muziek is heel anders dan die in zuidelijker delen of die in centraal Afrika of in het westen of oosten. Daarbij komt dat westerse jazz en popmuziek ook hun invloeden hebben laten gelden. En ook Gallo ontkomt in haar muziek niet aan de inbreng van westerse soul en funk.
Helemaal niet erg natuurlijk, want haar cd Manou Gallo bevat daardoor overwegend tropisch getinte, uitermate dansbare liedjes (gezongen in plaatselijke dialecten en in de Franse taal) muziek die, ook als lang nadat deze Gonzo in de winkels ligt, nog menig feestje kan opluisteren. Zelfs meer westers getinte nummers als Hommage, waarin een strijkerssectie aantreedt, of het vervreemdende hipopachtige Wovaklolo, doen hieraan geen afbreuk.
Dat Frans de overheersende taal is van veel Afrikaanse artiesten, is natuurlijk te verklaren door de langdurige Frans/Belgische koloniale overheersing van een groot deel van dat continent. De kortere of langere aanwezigheid van Afrikaanse artiesten in Parijs en Brussel heeft hun Franstaligheid vaak extra benadrukt.
Ook de Congolese zanger Koffi Olomide zingt bij voorkeur in het Frans. Hoewel hij al ruim een kwart eeuw actief is, talloze platen maakte en in Afrika en in Afrikaanse kringen in Europa enorm populair is, is hij daarbuiten een onbekende. Wellicht biedt de recent uitgebrachte verzamelcd Classic Titles een goede kennismaking met deze Congolese zanger/bandleider.
Nadeel van verzamelaars is de karige informatie die ze bieden. We moeten het doen met een korte biografie en de opsomming van de nummers. Instrumentatie en bezetting, daar moeten we naar gissen.
Erg? Niet voor de oren. Het schijfje bevat elf nummers waarin Koffi Olomide zich laat kennen als een zanger met een pakkende stem in veelal behoorlijk swingende nummers, uitgevoerd door een adequaat spelende band. De basis van de nummers zijn vaak een aanstekelijk vraag-antwoord-spel tussen zanger en achtergrondkoortje. Ook het typische dansbare geluid van elektrische gitaren ontbreekt niet. Net als Mamou Gallo levert Koffi Olomide met Classic Titles een lekkere cd die ook in koudere/nattere tijden zomerse temperaturen kan opwekken.
In zekere zin geldt dit ook voor Aman Iman, van de Noord-Afrikaanse groep Tinariwen (dat zoiets betekent als desolate plaatsen). Dat deze groep afkomstig is uit de Arabische regionen van de Sahara, wordt hoorbaar als de vrouwen van de groep hun extatische gilletjes uiten. Ook de strikt in plaatselijke talen gezongen nummers verraden regelmatig een Arabische basis.
Niettemin vertoeft de groep muzikaal inhoudelijk meer in West-Afrikaanse regionen, met scherpe, harmonisch zingende gitaarlijnen, typisch West-Afrikaanse polyritmiek en het eerder genoemde vraag-antwoord-spel tussen zang en achtergrondkoortje. Wat deze muziek ver boven het gemiddelde uittilt is juist die combi van ingrediënten. Het blijft heerlijk om in die uitgesproken West-Afrikaanse omgeving ineens Arabische vrouwengillen te horen. Eventjes word je op de verkeerde voet gezet, eventjes gaat er een nieuwe wereld voor je open. Om daarna weer te landen, dansbaar en verkwikt, in het heden.