We nemen s morgens vroeg (half acht) plaats op de trein (we zijn verhuisd en veroordeelden onszelf tot het pendelaarleven), zetten ons koptelefoontje op en deze cd mag ons ochtendhumeur bepalen. Overstuurd zal het zijn, vol feedback, wondermooie liedjes die al na een paar seconden de vernieling in worden geramd. Uit Columbus, Ohio (thuisstad van New Bomb Turks en Gaunt) komt het trio, dat er niet voor terugschrikt met een knaller van een ontregeld liedje zijn plaat te openen. Een nummer dat wat in de lijn ligt van The Hunches en The Hospitals, maar al snel tonen ze hun eigen, ware gezicht. De toevoeging van rudimentaire synthesizers doorspekken de lo-fi klinkende ram-er-op-lospunk om een scheut humor aan de eigengereide muziek toe te voegen. Dat zullen de new wave hippies wel snappen als ze het vierde nummer ooit horen (we raken niet wijs uit de speellijst op het hoesje). The Beach Boys worden vakkundig anaal verkracht met de hilarische cover van de klassieker Bad Vibrations. Nooit gedacht dat we dat nummer ooit goed zouden vinden, maar in de versie van Psychedelic Horseshit willen we deze track wel elke dag beluisteren. Niet alle twaalf nummers klinken even matuur. Hier en daar wordt een onnozel experimenteel non-nummer tussen de afbraakmelodieën gekwakt. Feedback, distortion, stoorgeluiden, korte aandachtsspanne en toch de klasse om in essentie aanstekelijke nummers in elkaar te rammen, letterlijk, doe het de band maar na. We denken eraan om ook bij de terugreis deze schijf nog eens door onze oren te jagen. Horen we de medereizigers tenminste niet kwebbelen.