Nurse With Wound is God en Steven Stapleton is haar profeet. Bijna een kwarteeuw geleden liet hij achteloos zijn favorietenlijstje rondslingeren en audiofanaten aller landen zijn daar nog steeds niet van bekomen. Wij buigen in deemoed voor zo’n vroegrijp oor op de onderstroom. Airaksinen – een Fin, wat dacht u – prijkt ook op De Lijst. De man wordt binnenkort zestig maar beleeft hier zijn echte vuurdoop. Uit ruim drie decennia labo-arbeid wordt een op z’n minst eclectische selectie getrieerd. Dit blijkt niet zomaar de geestelijke voorvader van Sähkö en Pan Sonic. Geschiedenisboeken moeten worden herschreven. Airaksinen ontwaakt uit zijn puberlethargie met de hulp van The Velvet Underground en Zappa maar vooral de elektronische composities van Stockhausen en de Amerikaanse freejazz. Zijn collagewerk met Sperm eind jaren zestig is een bijwijlen verpletterende voorafschaduwing van industrial en noise: shocktactieken, surrealistische humor, knarsende elektronica en op hol geslagen saxen en ontregelde gitaren. De perverse synths op ‘Molybdene’ (1975) hadden Gen P-Orridge en Sleazy Christopherson (Throbbing Gristle) met een broek vol goesting geschopt. De tracks met Roland-drumcomputers uit 1983 zijn de bleke pendanten van wat techno-architect Juan Atkins met Model 500 in de groeven perst. Na zijn bekering tot het boeddhisme volgt een zoektocht naar geestelijke verdieping die gepaard gaat met jarenlange artistieke inactiviteit. Momenteel is Airaksinen productiever als nooit tevoren. Recent werk is synth-georienteerd en grijpt verrassend terug naar de prille Warp-jaren of de effectendoos van klassieke house. De laudatio komt in de vorm van een extra schijfje met remixen. Verdienen meer dan een cursorische luisterbeurt: de bloedmooie melantronica van Mira Calix en de nachttrein van drones van Simon Wickham-Smith. De hoofdvogel wordt echter afgeschoten op Stapletons Ierse schapenboerderij. Hij haalt een dreigende loop door de hakselaar met schrille ritme-oprispingen.