Er zou eens een recensie geschreven moeten worden over Little Dragon zonder de namen van The Knife of Lykke Li te noemen. Zo zie je maar dat het niet meevalt, want hier gaat het in de eerste zin al fout. Aan de ene kant een beetje flauw, want je gaat ook niet iedere Vlaamse band met dEUS of Soulwax vergelijken net zoals je niet iedere Nederlandse gitaarband met De Staat of The Ex vergelijkt. Het probleem (en tegelijkertijd de kracht) van Little Dragon is de typische stem van Yukimi Nagano, zeker wanneer die zo kaal vanuit de achtergrond klinkt. Dan komt al snel de vergelijking met Lykke Li en Karin Dreijer Andersson om de hoek kijken. Ook al noemen ze dan zelf LCD Soundsystem, Depeche Mode, Prince en Tears For Fears als vergelijking, ik hoor het er niet in. Tja, in de verte echoën die bepaalde electroinvloeden wel, maar zang is hier net zo belangrijk als de ondersteunende synths. Laat het dan het midden zijn van de eerder genoemde dames en de synthhelden, met een knipoog naar de jaren tachtig. Het dromerige ‘Twice’ van het debuutalbum haalde zelfs Grey’s Anatomy. Ook op ‘Machine Dreams’ staan enkele pareltjes die een langer leven beschoren horen te zijn dan enkele maanden. ‘My Step’ bijvoorbeeld of afsluiter ‘Fortune’. Daar is het elektronische geluid gewaagd aan de mooie stem van Yukimi. En daar is Little Dragon op haar best.